DAXİL OLUN:

https://adilirshadoglu.blogspot.com/

Hərbi Jurnalist Adil İrşadoğlu (Əliyev)

Saytın digər yazılarını izləmək üçün daxil olun :

https://adilirshadoglu.blogspot.com/

ÇÜRÜK AĞAC

  

Araz Əhmədoğlu 

HİKAYƏ 

   Bizim torpağımız çox şoran dır. İldə bir-iki dəfə yağış yağanda balaca kollar azca yaşıllaşıb üç-dörd gün sonra da saralıb solar. Ona görə biz "ağac" nə dir bilməzdik.

   Bir gün özünü bu torpaqların ərbabı bilən birisi haradan'sa çox böyök bir ağacı gətirtdirib bizim kəndin ortasına əkdirdi. Özü də bərk-bərk hamıya belə tapşırdı:

   «Heç kimsə bu ağaca dəġməsin. Tullantı sularınızı ağacın dibinə tökə bilərsiniz. Ona istədiġinizcə uzaqdan baxa bilərsiniz. Ama saqın kölgəsinə yaxın düşməyin! kölgəsində oturanı cin tutar! Yalnız nəzri olanlar nəzirlərini bir  tikə bez'lə ağacın butalarının ucuna düġünləyə bilərlər.»

   Hamı gündəlik iş-gücünü buraxıb günün qızmar anlarında bu ağaca baxmaq'la göġlünü xoş edirdi. Ama getdikcə həm ağacın yarpaqları saralıb solurdu həm də ağaca baxmaq birəntiliġə dönmüşdü.

   Bir gün kənd yuxudan durub gözlərini ovduqdan sonra ağacın qurumağa başlamış budaqlarından düġünlənmiş rəngli-rəngli bez tikələri gördü.

   «Bunlar nə dir?!» 

   «Vay dədə ... nə gözəl olub!»

   «Hələ  sizin xəbəriz yox dır! bilirsiz bu nəzir sahablarının nəzri necə qəbul olub!» Bu sözü deyən başqa uzaq bir kənddən gəlmişdi. Kimsə onu tanımırdı. Çünki onu ərbab yollamışdı.

   Ondan sonra başqa kəndlərdə sayrısı sağalan, dili açılan, kor gözü açılan, şili açılanların xəbərləri gəlməġə başladı. Sonra da uzaq-uzaq kəndlərdən bu ağaca nəzir düġünləməġə gələnlərin sayı çoxaldı.

   Hər nəzir də qəbul olmurdu. Yalnız iri kağaz pul nəziri qəbul olurdu! Ağaca düġünlənən rəngli bezlər hər gün rəng dəġişirdi. Ama ağac getdikcə qup-quru quruyurdu. Bala-bala ağacın içinə cüvə düşdü. Ağacın içindəki cüvələr ağacın içini yeyib qurtardılar. Artıq yeyəcəġə qalan ancaq rəngli bezlər bir də içindəki kağaz pullar idi. Cüvəyə nə fərq edər bu pullar hara gedir?

   Ancaq ərbab buna dözə bilməzdi. Bir-iki dəfə ağacı başdan başa davalatdırdı. Ama yamaq tumandan bahaya baxırdı. Ona görə bütün

xeyrindən vaz keçdi.

   Bir gün genə kənd yuxudan durub gözlərini ovduqda yeri-göyü bir-birinə qatan bir qasırqa kəndin qapı-bacasını hirs ilə döġürdü. kənd evlərdən

eşiġə çıxanda gözümüzün önündə içdən çürümüş ağacın tikələrini qasırqa qabağına qatıb şoranlıq çöldə burdan ora qovmaqdaydı.

   Şoranlıqda yaşamağa alışmış bizlər genə başqa bir gətirtmə ağacın yolunu dərin nisgil'lə dördgözlü gözləyirdik.

arazahmadoghlu@gmail.com

1402/11/05

2023/01/25

AZƏRBAYCANIN TARİXİ SƏNƏDLƏRİ

   İzgəsini (Tarixini) bilməyən kim olduğunu bilməz. Kim olduğunu bilməyən özünü düzgün dəyərləndirə bilməz. Özünü düzgün dəyərləndirə bilməyən köləliyə satılar.

   Bizim gərçək izgəmizə görə dünya kitabxanalrında sayışını bilmədiyimiz sənədlər var. Nəsirəddin Şah Qacar dövrünün kitablarından biri "İmtahan-ul Füzəla" (امتحان الفضلا) kitabı dır. Bu kitabı yazan, Sənglax (سنگلاخ) ayamasıyla ad-san qazanmış, Mirzə Məhəmmədəli Qoçanı (میرزه محمدعلی قوچانی) dır. Təbriz muzeyində saxlanılan "Bismillah Daşı" onun əsəri dir.

   İmtahan-ul_Füzəla kitabından təqdim edilən bu neçə səfhədə Mirzə Məhəmmədəli "Azərbaycan ölkəsi/məmləkəti", (کشور آذربایجان) "Fars ölkəsi/məmləkəti" (کشور فارس) və o ölkələrdə olan Təbriz, Xoy, Marağa və Şiraz şəhərlərinə görə gəzib gördüklərindən yazır.

   Bu önəmli sənəddə Azərbaycan, Fars, Ərəbistan yaxud Al-Ahwaz, Təbəristan, Sistan, Xorasan, Kirman hərəsi özünə bir məmləkət olub. Amma bu ayrı məmləkətlər, modern deyimdə "emperator", o vaxtın deyimi və inamında "Xəlifə", "Əmir-əlmöminin", "Şah" adlanan baş hakimə xərac vermək şərti ilə "İslam emperatorluğunu" yaradırdılar. Və bu məmləkətlərin birliyinə "Məmalik-i Məhrusə deyilirdi. O ölkələri bir arada tutan yalnız Müsəlmanlıq idi, Osmanlı emperatorluğunda olduğu kimi.

   Ona görə Xorasan Farsın, Fars Ərəbistanın, Kirman Sistanın bir bölümü, eləcə də Azərbaycan Farsın bir bölümü demək ola bilməzdi və elə ona görə də heç vaxt demək olmaz. Bu ölkələr həmişə qonşu, din qardaşı ölkələr olublar. Bu qardaşlığı pozmağa çalışan düşüncə əslində Müsəlmanların birliyindən qorxan ya ən azı bu birliyi istəməyənlərin düşüncəsi dir.

Araz Əhmədoğlu.

14.12.2022-ci il.

REALİST ADİL: MÖVZUYA QAYIDIŞ VƏ YA HAZIRIN NAZİRLƏRİ...

DAXİL OLUN:

MÖVZUYA QAYIDIŞ VƏ YA HAZIRIN NAZİRLƏRİ...  

(İkinci məqalə) müəllifi Lətif  Niftəli oğlu  Vəlizadə ... 

1989-cu il dekabr ayının axırları idi... 

Hərbi Jurnalist Adil İrşadoğlu (Əliyev)

Saytın digər yazılarını izləmək üçün daxil olun :

https://adilirshadoglu.blogspot.com/

MARAĞADAN GƏLƏN MAĞARA ADAMLARI

 Ermənilər nədən bu qədər ora-bura köçüblər?

Ermənilərin köçürülməsi, daha dəqiqi, Türkiyə, İran, Azərbaycan, Gürcüstan, İraq, Suriya arealında yer dəyişdirmələri barədə ermənilərin özü tərəfindən yazılmış mənbələri oxuyanda adamın üzünə yalan fışqırır.

Tarixi saxtalaşdırmaqda bir can olan erməni tarixçilər rəqəmləri, toponimləri, faktları elə qarışdırıblar ki, özləri də baş açmayacaq qədər dolaşıqlıq yaradıblar. Onlar bu yalan-palan iddiaların üstünə əldəqayırma xəritələr də əlavə ediblər. Həmin xəritələrə baxanda belə çıxır ki, Türkiyənin yarısı, İranın üçdə biri, Azərbaycanın Dərbənddən Kəlbəcərə, Sabirabaddan Qazağa qədər olan hissəsi, Gürcüstanın yarısı, bir sözlə, haraya erməni ayağı dəyibsə, oraların hamısı onlara məxsus olub.

Regionun ən böyük xalqı özləri olubmuş və “Böyük Ermənistan” adlı dövlətləri varmış.

Saxta erməni xəritəsi.

Sonra monqol-tatarlar gəlib, onları zülm edib, ora-bura köçürüb, daha sonra Əmir Teymurun ordusu ermənilərə gün verməyib və “bu böyük xalqı” 50 min-50 min başqa ölkələrə sürgün edib. Şah Abbas, Nadir şah, türk sultanları onları elədən-beləyə, belədən-eləyə köçürüblər. Ermənilərin iddiası belədir.

Regionumuzun qədim və orta əsrlər tarixinə nəzər salanda İran-Turan savaşları, Səvəvi-Osmanlı müharibələri, Əfşar-Osmanlı çəkişmələri, Osmanlı-Qacar ixtilafları görürük, amma orada tərəf olaraq erməni adı keçmir, keçəndə etnik azlıq kimi, gah bu, gah o biri dövlətin mərhəmətinə sığınan tayfalar kimi keçir. Özü də onlardan bəhs edərkən adları hansısa ordunun bel sütununu, zərbəçi qüvvəsini təşkil edən döyüşkən tayfalar kimi yox, əsasən sənətkarlıqla məşğul olan topluluq kimi çəkilir.

Daha bir saxta erməni xəritəsi - hər yan Ermənistandır.

Erməni tarixçilər Nadir şahın dövründə ermənilərin İrəvandan Dərbəndə qədər uzanan vilayətə köçürülməsini, kompakt yaşadıqlarını qeyd edirlər, amma nəyə görə Nadirin ölümündən sonra yaranan İrəvan, Gəncə, Quba, Qarabağ, Naxçıvan xanlıqlarının heç birində hakim mövqe tuta bilmədiklərinin, heç olmasa, kiçik bir məliklik təsis etməyi bacarmadıqlarının üstündən sükutla keçirlər. Bu region Rusiya tərəfindən işğal edilərək quberniyalara bölündükdə də ermənilər uzun illər heç bir quberniyada üstün mövqedə olmayıblar.

Rus imperiyasının quberniyaya 

çevirdiyi keçmiş xanlıqlarımızın xəritəsi.

Ermənilərin iddiasına görə, Ağa Məhəmməd şah Qacarın ölümündən sonra 700 erməni ailəsi Qarabağdan Gürcüstanın indiki Bolnisi rayonuna köçürülübmüş. 1795-ci ildən 1827-ci ilə qədər İrəvan xanlığından Gürcüstana 20 min erməni ailəsi aparılıbmış. Köçürülməyə aid bütün rəqəmlər yuvarlaqdır – 1000, 7000, 20 000, 40 000, 50 000 və s. Hamısı da ona xidmət edir ki, oxuyanlarda adları çəkilən tarixi ərazilərin məhz ermənilərin əzəli torpaqları olduğuna dair qənaət hasil olsun.

Qacar (İran) dövləti ilə Rusiya arasında imzalanan Türkmənçay müqaviləsindən sonra Arazın bu tayına köçürülən ermənilər barədə salnamələrdə yer alan faktları şərh edən ermənilər iddia edirlər ki, S.N.Qlinkanın bəhs etdiyi 40 min erməninin 3 mini Zəngəzurda məskunlaşıb, mini isə Qarabağda, indiki Ağdərədə yerləşdirilib. (Bəs yerdə qalan 36 mini necə olub – bunun üstündən keçirlər). 1978-ci ildə Marağa ermənilərinin Ağdərənin Marağa (indiki Şıxarx) kəndinə köçürülməsinin 150 illiyinin qeyd edilməsini, kənddə bu münasibətlə abidə qoyulmasını (sonradan bilə-bilə söküblər ki, ermənilərin buraya gəlmə olmalarının izi olmasın) danmağın mümkün olmadığını anlayan erməni tarixçilər qeyd edirlər ki, onlar repatriantlar (yəni öz tarixi yurdlarına geri dönənlər) olublar.

 Ermənilərin Marağadan Şıxarxa 

köçürülməsinin 150-ci ildönümünə qoyulmuş abidə.

Bütün bunları qeyd edərkən ermənilər rəqəmləri o qədər şişirdirlər ki, bölgədə ən çoxsaylı millət olduqları anlaşılır. Bəs necə olub ki, yerli, aborigen əhali olduqları, kompakt yaşadıqları halda, dövrün hökmdarları tərəfindən gah o, gah bu ölkəyə köçürülüblər, sürgün ediliblər? Bu qədər çox idilərsə, ciddi müqavimət göstərə bilərdilər.

Bunu sağlam məntiqlə izah etmək mümkün deyil. Bir də dünyada cəmi 1 milyard insanın yaşadığı dönəmlərdə ermənilərin sayı bu qədər çox olubsa, o zaman onların indiki sayı dünyada 100 milyonu aşmalıydı (ancaq bu gün 10 milyon civarındadırlar və demək olar ki, əlverişli iqlimə malik bütün ölkələrə yerləşiblər).

Daha bir məsələ. Əgər iddia etdikləri yerlərin hamısı doğrudan da tarixi erməni məskənləriydisə, nədən Sovet Ermənistanı o tarixi toponimlərin adını ötən əsrin 60-70-ci illərində kütləvi şəkildə dəyişdirdi? Söhbət onlarla şəhər və yüzlərlə kəndin qədimi adlarının erməniləşdirilməsindən gedir. Hamamlını Spitak adlandırmaq deyil ki... Arxivlər var. (Bu interkativ xəritədə isə bütün toponimlər adbaad göstərilib - https://realmap.az/web/page/azerbaydzhanskie-toponimi-v-armenii).

Ermənilərin rəqəmləri şişirtməsinin daha bir örnəyi 1918-ci ildə Şuşada baş verən etnik qarşıdurmada 30 min erməninin öldürüldüyü iddia etmələridir. Əsl həqiqət isə budur ki, Şuşanın binəsi qoyulandan ta işğal olunduğu 1992-ci ilə qədər şəhərdə ən çoxu 10 min adam yaşayıb. Bu kiçik şəhərdə 30 min adamın nəinki öldürülməsi, hətta yaşaması belə mümkün deyil – xüsusilə də 104 il əvvəl.

Görəsən, necə olub ki, ölkə ərazisində yaşayan bütün etnik azlıqlar (talışlar, ləzgilər, avarlar, tatlar, saxurlar, qırızlar, udinlər) yerində qalıb, ancaq hökmdarlar yalnız erməniləri ora-bura köçürüblər?

Bu sualın cavabını ermənilərin öz milli xüsusiyyətlərində axtarmaq lazımdır. Düzdür, orta əsrlərdə hökmdarlar əhalinin bir qismini başqa ölkələrə köçürməyə meylli olublar, amma bu o qədər də yayğın olmayıb. Əsas odur ki, birincisi, ermənilər özləri yaxşı həyat dalınca başqa ölkəyə köçməyə həmişə hazır olublar. Onların o xasiyyətləri bu gün də qalır. Məsələn, sovet dövründə 3 milyon 500 min erməninin yaşadığı Ermənistanda hazırda  real olaraq 1 milyon 500 min erməni yaşayır. Biz 7 milyondan artıb 10 milyon olmuşuq, onlar azalıb 2 milyondan aşağı düşüblər. Çünki “harada günümüz xoş keçir, ora bizə vətəndir” prinsipi ilə hərəkət edirlər və daimi olaraq çamadan ovqatındadırlar.

 

İkincisi isə belə anlaşılır ki, ermənilər məskunlaşdıqları areallarda öz qonşuları ilə, başqa millətdən, dindən olan etnik qruplarla yola getməyiblər, nə onların içində barınıblar, nə də öz içlərində kimsəni barındırıblar və bu üzdən tez-tez qanlı münaqişələrə və kütləvi köçə məruz qalıblar. Bunun bariz nümunəsi indi də görünür: Ermənistan monoetnik dövlətdir, bu ölkədə ermənilərdən və assimlyasiyaya uğradılmış, erməniləşdirilmiş yezidi kürdlərdən (o da cüzi azlıq şəklində) başqa bir millət yaşamır. Ermənilərin yaşadığı digər ölkələrdə (məsələn, Gürcüstanda, Rusiyanın ayrı-ayrı federal subyektlərində) isə vaxtaşırı milli münaqişələrə meylli olmaları, özləri üçün ayrıcalıq tələb etmələri, üstəlik, sığındıqları dövlətin üzünə ağ olmaları göstərir ki, bu xalqın etnik uyuşmazlıq problemi var. Ancaq erməni tarixçilər bunun da üstündən sükutla keçirlər, vurğunu yalnız köç faktının üstünə salırlar, köçün və ya köçürülmənin səbəblərindən danışmırlar, danışanda da bütün günahı qəddar hökmdarların üstünə atırlar.

Bir sözlə, belə bir cığal, əsəbi, kinli, özünü həmişə haqlı sayan, başqa xalqları xor görən, özlərindən aşağı sayan, ifrat şovinizmə yuvarlanmış bir toplumla qonşuyuq. Nə özləri düz-əməlli, asudə, firavan yaşaya bilirlər, nə də bizə imkan verirlər.

Ermənilər bircə şeyi düz deyirlər ki, qədim xalqdırlar, amma əksəriyyət etibarilə elə qədimdə də qalıblar, mağara qəbiləsi təfəkküründən qurtula bilmirlər.

Musavat.com

20.09.2022. / 15-50.

TƏCİLİ: 7 saatlıq ə*məliyyat: O*rdumuz bu əraziləri nəzarətə götürdü! Ye...

DOSTLUQ MƏNƏVİ SƏRVƏTDİR

Birinin yaxşılığını, xoşbəxtliyini istəyənə, onu ürəkdən sevənə vəfalı dost deyilir. Dostluq insan üçün ən müqəddəs hisslərdən biridir.

Dostluq həyatın ən gözəl anlamıdır. Dostluq o qədər dəyərli bir münasibətdir ki, sözlərlə anladılması çətindir. Bunu qorumaq üçün sidq ürəkdən çalışmaq lazımdır. 

Dostluq yer üzünün bütün insanları üçün sevinc dolu həyatdır, ən ülvi və saf mənəvi sərvətdir. İnsanı şadlandıran, onda gələcəyə böyük ümid doğuran, onu şərəflə ucaldan dostluq hissidir. 

Əsl dost dostunun həmişə yaxşılığını istəyər, onu həvəsləndirər və irəli getməsinə dəstək olar.

Füzuli (Hümbət) Soltanovun dostu Adil İrşadoğlu haqqında ürək sözlərini sizinlə bölüşürəm, sağlıqla izləyin...

İzləmək üçün bura daxil olun: https://fb.watch/fk2-lgLfBd/

Bakı, 01.09.2022. / 18-00.