Təranə Məmməd
Yazıçı, Publisist, şair
Universitetin İkinci kursunu bitirirdim. Ərəb dilindən imtahan verirdim o gün. Tələbə yoldaşlarımdan ayrılıb boş bir otaqda biletlərin suallarını təkrar edirdim. Oturduğum otağa bir cavan oğlan daxil oldu.
- Burda otursam sizə mane olmaram? - deyə soruşdu.
-Yox. Buyurun, - dedim.
O, arxada oturdu, başını aşağı salıb dəftərindən nəsə oxuyurdu. İmtahan ərəfəsində o qədər həyacanlı idim ki, onun mənə verdiyi sualı dəqiq eşitmədim və çönüb ondan:
- Nəsə dediniz? - soruşdum.
- Dedim ki, bakılısınız?
- Xeyr.
Mən yenə gözlərimi kitaba zillədim.
- Bəs haralısınız?
Mən arxaya çönüb gülümsündüm və:
- Yenə nəsə dediniz? - deyə soruşdum.
- Dedim ki, bəs haralısınız? - deyə o da gülümsündü.
- Anam şuşalıdır. Atam ağdamlı.
- Ola bilməz?
- Niyə?
- Çünki mən də şuşalıyam.
- Doğrudan?
Beləliklə, biz tanış olduq. Mən o qədər sevinirdim ki, elə bil qohumlarımdan kiməsə rast gəlmişdim.
- Mən 4-cü kursda oxuyuram, Hüquq fakültəsində. Adım Ümiddir, - deyə oğlan mənə tanışlıq verdi.
- Mənim adım Gülərdir. Şərqşünas olacam əgər bu gün imtahanı verə bilsəm, - deyə mən də tanışlığı qəbul etdim.
Bir qədər sonra yenicə tanış olduğum həmyerlimlə sağollaşıb imtahana getdim.
Sonralar onu bir daha görmədim.
O, məndən yaşca böyük və ilk baxışdan çox ciddi bir oğlan kimi qaldı yadımda.
Həmin yay biz Şuşaya istirahətə getdik.
Atamın dostları bizi həmişə Şuşada o qədər gözəl qarşılayırdılar ki, günlərin necə gəlib necə getdiyini hiss etmirdik.
Bu dəfə ecazkar Şuşada bizi həm də qohumlar gözləyirdi.
İlk getdiyimiz yer və orda qalacağımız qohumlardan birinin evi idi.
Biz təzəcə yerləşmişdik ki, ev telefonuna zəng gəldi.
- Evin sahıbəsi mənə baxaraq:
- Gülər, qızım, səni telefona çağırırlar.
- Hamı mənə baxdı.
Bir qədər özümü itirib:
- Siz səhv edirsiz. Mənə kim zəng edə bilər?
- Deyir tələbə yoldaşıdı.
Mən telefona yaxınlaşdım.
- Vətənə xoş gəldiniz, Gülər xanım.
- Bağışlayın...
- Ümiddir.
- Aaaa! Ümid. Necəsiniz? Biz indicə yerləşmişik hələ.
- Bilirəm. Gördüm sizi gələndə. Sonra arxanızca gəldim. O evi tanıyıram. Ona görə zəng etdim. Bir gün bizə də dəvətlisiniz.
- Çox sağolun.
Mən dəstəyi yerinə asanda rəngim qıpqırmızı idi. Bilmirəm nədən.
Evdəkilərin baxışları mənə zillənmişdi. Özümü bu yaranmış vəziyyətdən xilas etmək üçün dərindən nəfəs alıb:
- Tələbə yoldaşımdır. Şuşalıdır, - dedim.
Evdəkilərin bir saniyə sükutunu bizimlə gedən xalaqızı pozdu.
- Gəlin sabah Çıdır düzünə gedək!
Hamı elə bunu gözləyirmiş kimi sabahkı günün planını qurmağa başladı.
Anam məni mətbəxə çəkib:
- Kim idi zəng edən? - deyə soruşdu.
- Mən onu cəmi bir dəfə görmüşəm, tanımıram. Dedi ki, şuşalıdır.
- Qəribədir. Biabır olduq camaatın içində.
Mən pərt olmuşdum, amma dəqiq bilirdim ki, heç bir günahım yoxdur.
Hamı günorta yeməyinə hazırlaşırdı. Qarabağ aşının və gecədən qızların, gəlinlərin bükdüyü yarpaq dolmasının ətri aləmi götürmüşdü. Böyük şüşəbənd dolu idi qohum-əqraba ilə.
Bakıdan gələcək daha bir adamı gözləyirdilər. Tezliklə həyətdə hay-küy eşidildi. Özünəməxsus səslə və sırf Qarabağ ləhcəsində danışan cavan bir oğlan həyət qapısından içəri girdi. İlk baxışdan kinoaktyor Nodar Şaşıqoğluya bənzəyən bu şən oğlan hər kəslə öz dilində danışırdı. O, diqqəti cəlb etdikcə özündən razı şəkildə pilləkənləri qalxıb bizə yaxınlaşdı. )))
Hamı bu cavan oğlanı öpüb bağrına basırdı. Düzü özüm də anlamadığım qısqanclıq hissi yarandı məndə. Bu oğlan, mənim tanımadığım uzaq qohumum, gələcəyin jurnalısti Vüqar idi.
Məclisimizin ağbirçəyi isə onun nənəsi idi. Nənə o qədər gözəl, mötəbər, təmkinli və yumorlu qadın idi ki, hamının sevimlisinə çevrilmişdi.
- Nənəəə? Nətəərsən? - deyə o birinci nənəsini öpdü.
- Yaxşıyam, ay bala, sən nətərsən?
- Ay nənə, bu "firmenni" paltarı hardan almısan?
- Nə paltarı? - deyə nənə sual verdi.
Hamı gülüşdü.
Beləliklə, bu yeni gələn cavan oğlan məclisi tam əlinə aldı.
Sonra mən onun diqqətini cəlb etmək məqsədiylə:
- Sabah Cıdır düzünə gedəcəyik. Siz də gedirsiniz?
- O, sanki məni ilk dəfə görürmüş kimi düz gözümün içinə baxdı və:
- Kimlər gedir? - deyə soruşdu.
- Hamı.
- Gedirəm! Cıdır düzünə getməmək olarmı?
Gözüm kənardan bizə baxan nənəyə sataşdı. O altdan-altdan nəvəsinə baxıb fərəhlə gülümsəyirdi.
- Get, nənə qurban, sən də get! - deyə nənə nəvəsinə göz vurdu.
- Yox, alınmayacaq! Mənim sabah dostumla görüşüm var. Gözləyəcək məni. Atlara baxmağa gedəcəyik. Mən Şuşaya gəlib, Qarabağ atını çapmasam qayıda bilmərəm Bakıya. Atları çox sevirəm. Yəqin bu irsidir. Onda belə edərik, hamılıqla əvvəl dostumla görüşərik, sonra birlikdə Cıdır düzünə gedərik. İndi ona zəng edib deyərəm.
- Kimdi, bala, o dostun? Denən gəlsin burda görüşün dayna, - deyə nənə müdaxilə etdi.
- Yox, ay nənə, Ümid evinə qonaq çağırıb ey məni.
Mən o qədər özümü itirdim ki...
- Ümid? - deyə təəccübləndim.
- Hə, Ümid mənim dostumdur. Qızıl kimi oğlandır. Hüquqşünasdır. Bugün-sabah prokurordur, - deyə qohumum yenə gülümsədi.
Mən Ümidin kim olduğunu dərhal anladım, amma heç nə demədim. Ertəsi gün hamımız Cıdır düzünə getməyə hazırlaşırdıq. Səsimiz ətrafı götürmüşdü. Şuşanın füsunkar gözəlliyinə heyranlıqla onun unudulmaz küçələriylə addımladıqca içimizdə bir fərəh hissi var idi sanki.
Vüqar dostuyla görüşü Şuşa İncəsənət muzeyinin qarşısında təyin etmişdi.
Onlar çox mehriban görüşdülər. Biz onlara kənardan baxırdıq. Birdən onlar bizə tərəf addımladılar.
- Tanış ol! Qohumlarımdı hamısı. Bu qız isə şərqşünasdır. Bizim Univesitetdə oxuyur, - deyə Vüqar bizi tanış etməyə çalışdı.
- Biz tanışıq, - deyə Ümid irəli addımlayıb əlini mənə uzatdı və:
- Vətənə xoş gəlmisiniz, Gülər xanım! - dedi
Mən sakit səslə:
- Çox sağolun, - deyib geri çəkildim.
Hiss etdim ki, qohumumun bu tanışlıq xoşuna gəlmədi. Düşündüm ki, gərək Ümidi tanıdığımı ona deyəydim dünən. Vüqar özünü ələ alıb dostuna bizimlə getməyi təklif etdi. Ümiddə çaşqın, lakin cox ciddi idi. O, bizimlə getmədi.
Bu iki gəncin mənə münasibəti heç zaman dəyişmədi. Onlar indi də mənə hörmət və ehtiram bəsləyirlər.
Şuşa, Cıdır düzü, təbiətin yaratdığı ən möhtəşəm sənət əsəri! O çiçəklər, o ətir, o hava, o səslər sonralar uzun illər unudulmadı. Şuşada bitən ən gözəl çiçək Xarıbülbül yadıma düşəndə indi də kövrəlirəm. Məşhur Qırx pilləkən, Daşaltı, Topxana,Ərim gəldi qayası. Bu yerləri qarış-qarış gəzdik o yay. Dəfələrlə İsa bulağında olduq. Hətta Xan əmini canlı dinlədim mən Şuşada həmin il. Bilsəydim ki, bu Şuşayla son görüşümdür əyilib o daşlı küçələrindən öpərdim Şuşamın. Onunla vidalaşardım heç olmasa.
Vüqar çox qalmadı bizimlə. Bakıya qayıtmalı idi. Ümidi Şuşada bir daha görmədim. Bu iki yaraşıqlı, ağıllı və tərbiyəli oğlanların hər ikisi çox ləyaqətli insan, etibarlı dost idi. Qarabağda dostluq müqəddəsdir. Biz həqiqətən dost ola bildik. Biz üç dost olduq. Üçümüzün də bir sevgisi var idi. Biz Şuşaya, Qarabağa vurğun idik. Şuşa məhəbbəti, Qarabağ sevgisi birləşdirirdi bizi .
Lakin... biz o gözəl məkanda bir daha görüşə bilmədik.
Qaraldı gözəllər-gözəli Şuşanın mavi səması.
Tarixə alınmaz Qala kimi yazılmış Şüşanı ermənilər işğal etdi. Dağ çəkildi ürəklərimizə. Üzlərimizdə gülüşümüz, təbəssümümüz dondu. Biz heç birimiz ürəkdən gülüb danışa bilmədik ondan sonra. Yaman kövrək olduq üçümüz də. Hər dəvə Qarabağdan söz düşəndə yanıb töküldük, yaramız gövr etdi.
Şuşada görüşmək ümudiylə yaşayırıq hələ də.
Biz üçümüz də Şuşa və Qarabağ üçün əlimizdən gələni etdik.
Ümid Qarabağ müharibəsinin ilk günündən əyninə hərbi paltar geyindi. Vüqar cəbhə bölgələrində könüllü hərbi jurnalıst kimi çalışdı. Mən isə təhlükəsizlik zabiti oldum. Hərə öz fəaliyyət cəbhəsində Qarabağ probleminin həlli naminə çalışdı. Amma...
Hər üçümüz canımızdan keçməyə indi də hazırıq müqəddəs məhəbbətimiz, sevgimiz uğrunda. Çünki hər üçümüz Şuşanı və Qarabağı dəlicəsinə sevirik.
Təranə Məmməd.
Bakı - 15.06.2017.
& VƏTƏNSEVƏRLƏR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder