" XOCALIDA RUS ZABİTLƏRİNİN VƏ ƏSGƏRLƏRİNİN ŞƏRƏFİ LƏKƏLƏNMİŞDİR "

RUS ZABİTİ SAVELYEV :  XOCALIDA RUS ZABİTLƏRİNİN VƏ ƏSGƏRLƏRİNİN ŞƏRƏFİ LƏKƏLƏNMİŞDİR.

Xocalıda baş verənlərlə bağlı Kremlə göndərdiyi məktubunda polkovnik Savelyev açıq şəkildə deyir : “Mənim gözlərim qarşısında baş vermiş erməni və rus hərbçilərinin Xocalıda törətdikləri faktlar barədə susmaq istəmirəm. Mən güllələnən insanları – uşaqları, qocaları, hamilə qadınları unuda bilmərəm. Bu qanlı hadisələrin qarşısını almağa gücüm çatmadığı üçün azərbaycanlılar məni bağışlasınlar. 19 səhifəlik gizli yazdığım məlumatı Kremlə, SSRİ Müdafiə Nazirliyinə, Baş Kəşfiyyat idarəsinə göndərirəm. 
XOCALIDA RUS ZABİTLƏRİNİN VƏ ƏSGƏRLƏRİNİN ŞƏRƏFİ LƏKƏLƏNMİŞDİR" !

10 mart 1992-ci ildə Rusiya Federasiyasının prezidenti Boris Yeltsinə Daxili İşlər Naziri Viktor Yerinin məktubu çatır. Məktubda nazir Xocalı barədə şəxsi görüş zamanı daha ətraflı məlumat verəcəyini qeyd edir. Və xahiş edir ki, məktuba əlavə etdiyi videokasetə baxsın.
Videokasetdə 366-cı alayın 1890 nəfər şəxsi heyətinin hərəkətləri və Xocalı faciəsi olduğu kimi əksini tapmışdır.
General yazır : “… Xocalıda qadın, uşaq və qocalar güllələnib, meyitlərin dərisi soyulub. Bu, azərbaycanlıların çəkdiyi sənədli filmdə də təsdiq olunur. Kinokameralar qulaqları kəsilən bir neçə uşağı, üzünün sol tərəfindən dərisi kəsilmiş yaşlı qadını, dərisi soyulmuş kişiləri sənədli olaraq çəkmişlər. Bunlar bilərəkdən meyidlərin təhqir olunmasının sübutudur. Meyitlərin bir çox orqanları daha eybəcər hala salınmış vəziyyətdədir. Mustafayev soyadlı bir kinorejissorun çəkdiyi sənədli filmdə Dağlıq Qarabağda yerləşən 366-cı alayın vəhşiliklərindən də bəhs edilir”. (N.Qavrilov:”Voennıy vedomosti,İzd-vo Sankt-Peterburq 1998, str.96).
R. Novruzoğlunda olan məlumatlara görə, Yeltsin videokasetə baxdıqdan sonra xüsusi sərəncam imzalamışdır. (0219/21.-OD-1992.III.12). Sərəncamda rus hərbi kəşfiyyat əsgərlərinin şərəf və ləyaqətinə xələl gətirən, belə kadrların göstərilməsinin qarşısını almaq tapşırılmışdır.
8 may 1998-ci ildə Yeravanda Livan ermənisi olan Dauda Mansura Xeyrianın “VO İMYA KRESTA” (Xaç naminə) kitabının təqdimatı keçirilmişdir. Tədbirdə erməni diasporunun Los-Ancelesdən tutmuş Fransaya qədər olan bütün nümayəndələri iştirak etmişlər. Bayram tədbirində masa arxasında Xocalı haqqında sağlıq (tost) deyiləndə bildirildi ki, “Biz özümüzə hörmət etməyə məcbur etdik”. Bundan sonra kitab fransız, ingilis və erməni dillərində çap edilmişdir, çünki kitab ərəb dilində yazılmışdır. Tərcümədən sonra kitab “VO İMYA KRESTA” (Xaç naminə) adını almışdır. Erməni dilinə tərcümədə bir necə səhifə Xocalı haqqında yazılmışdır. Ermənilər Xocalıda törətdikləri faciəyə, vəhşiliklərə bununla bəraət qazandırmaq istəmişlər. Təcili həmin kitabın dünya ictimaiyyətindən gizlədilməsi qərarı verilmişdir. İranda bu kitabın fars dilinə tərcümə edilməsi gündəmə gələndə, erməni icmasının üzvləri bunun qarşısının alınması üçün İsfahan üzrə icma rəhbərlərinə tapşırıq vermişlər.
Bu kitabı indi tapmaq çox çətindir. Amma məlum olduğu kimi, CİDANI ÇUVALDA GİZLƏTMƏK OLMAZ və bu məlumat erməni kordonundan çıxaraq məlum olmuşdur. İndi də ermənilər bu kitabın yayılmasının qarşısını almağa çalışsalar da artıq gecdir.
Biz Sizə Dauda Xeyriyanın “VO İMYA KRESTA” (Xaç naminə) kitabının 19-76-cı səhifələrində Xocalı faciəsindən yazdıqları ilə tanış olmaq imkanı yaradırıq :
Səhifə 26 : “… Bu şaxtalı səhər biz Daşbulaq yaxınlığındakı Xocalı şəhərinə (Əsgəranın keçmiş kəndinə) yaxınlaşmaq üçün, uzun bataqlıqdan keçməmək üçün, ölülərdən ibarət bir körpüdən keçməli idik. Mən cəsədlərin üzərində yerimək istəmirdim. Sonra polkovnik Ohanyan (Ermənistanın hazırkı Müdafiə Naziri – Müəllif) mənə bir ibrət dərsi verdi və bildirdi ki, bu müharibənin qanunlarından biridir. Mən qan içində olan 9-11 yaşlı qızın sinəsi üstə çıxaraq yeridim, ayaqqabım, şalvarım qan içində idi. Beləliklə, mən 1200 cəsədin üstü ilə yeridim.”
62 - 63-cü səhifədə müəllif yazır : “… Martın 2-də, ermənilərin Gaflan qrupu ( cəsədləri yandırmaqla məşğul olurdular) 2000-ə yaxın bütpərəst monqolların (yəni,türklərin) meyitlərini yığaraq bir neçə kilometr Xocalıdan qərbdə yandırdılar. Son yük maşınında mən boynundan və əlindən yaralı olan 10 yaşlı bir qız uşağı gördüm. O, sakitcə nəfəs alırdı. Soyuqdan donmasına və ac olmasına baxmayaraq, yaralı uşaq hələ də sağ idi. Ölüm ilə mübarizə aparan bu uşaq heç vaxt gözlərim önündən getmir. Sonra Tigranyan adlı bir əsgər onun qulağından tutdu və yanan mazutun içinə atdı. O, diri-diri yandırıldı. Mən bu ərazidə onların necə qışqırmalarını və kömək üçün yalvarmalarını gördüm və bundan sonra yeriyə bilmədim. Amma mən lənətə gəlmiş türklərdən Şuşanı da azad etmək istəyirdim. Buna görə də geri qayıtdım. Amma onlar müqəddəslərimizin ruhu naminə (Xaç naminə) öz əməllərinə davam etdilər.
Sizlərin diqqətinə Zori Balayanın “RUHUMUZUN DİRİLMƏSİ” kitabından parçaları çatdırırıq :
“… amma yalnız xalqının ürəyi qoparılaraq dərd-qəm atəşlərində yandırılan bir erməninin qəlbi bu sətirlərdən riqqətə gələ, qürur duya bilər. Mən də bu əməli vətəndaşlıq şərəfimdən doğan duyğularımın çağrısi ilə törədir, monqol tör - töküntülərindən qisas almaqla, özümün müqəddəs kişilik borcumu yerinə yetirirdim.
Biz Xaçaturla zirzəmiyə girəndə, onları orada saxlayırdılar (söhbət azərbaycanlı əsirlərin saxlandığı yerdən gedir – red), bizim əsgərlər artıq uşağı dirsəklərindən pəncərənin çərçivəsinə mismarlamışdılar. Çox səs - küy edə bilməsin deyə, Xaçatur onun ölmüş anasının döşünü kəsərək ağzına tıxadı. Sonra mən, bu 13 yaşlı türklə, onun əcdadlarının bizim uşaqlara yapdıqlarını elədim. Əvvəl alın sümüyünü, sonra da sənəsinin və qarnının dərisini qopartdım. 7dəqiqədən sonra o, qan itirməkdən öldü. Mən, ilkin peşəsi həkimlik olan bir adam kimi, humanistəm və bu səbəbdən də, bir uşaqla elədiklərimdən çox da xoşhal deyildim. Bnunla belə, törətdiyim əməldən pərvazlanan ruhumun duyduğu sevincin hədi-hüdudu yox idi ki, xalqımın ağrı və əzablarından yüzdə birinin də olsa, qisasını ala bilmişdim.
Xaçatur meyidi baltalayaraq hissələrə bölüb itlərə atdı, hansılardan ki, bu türk cocuğu əmələ gəlmişdi. Axşama qədər daha 3 türk cocuğunu eyni işgəngələrlə öldürərək itlərə yem elədik. . Amma mən bütün bunlara bir patriotun, bir vətəndaşın, bir erməninin borcu kimi baxır və bu əməlləri də o hisslərlə törədirdim. Xaçaturun necə tər tökərək bu işləri məmnuniyyətlə gördüyünü də qeyd etmək lazımdı. Mən onun da, digərlərinin də gözlərində alışıb-yanan qisas hisslərini və aşırı patriotizm ruhunu gördüm. Sonda mənim uşaqlıq dostum olan mayor Suren dedi : “Biz vəhşi deyilik, amma soyuqqanlılığımızı da saxlamalıyıq. Türk cəlladlarının qətlə yetirdikləri babalarımızın ruhları rahatlanmalıdır”.
O biri gün biz bir yerdə kilsəyə getdik, 1915 - də öldürülənlərimizin ruhlarına dualar oxuduq, dünən gördüklərimizə və elədiklərimizə görə bağışlanmamızı dilədik. Ancaq biz Xocalını – vətənimizin bu hissəsini 30 minlik murdar tör - töküntüdən azad edə bildik.
Sonra Surenin evinə gəldik və onun arvadı bizə “cermuk” gətirincə, Xaçatur yorğun səslə: “Ermənilər öz doğma torpaqlarını azad etməyə borcludurlar və Böyük Ermənistanin yenidən bərpası davam etməlidir. Ruhumuz göylərdə olanda bu bizin hesabımıza yazılacaq və biz orada əcdadlarımızın qarşısına təmiz vicdanla çıxacağıq” - dedi. Mən bununla razılaşmaya bilməzdim”.  (“Dirilmə” “Vanadzor” – 1996, səh – 260-262)
Erməni “müdrikləri"nin əsil siması və sifəti bax budur. Maraqlıdır, bəs görəsən humanist Qərb demokratiyası bütün bunları bilə-bilə və görə -görə niyə hələ də susur ???!!!

P.S. NOTA